Estes días no Congreso dos Deputados en Madrid, está a debaterse o Proxecto de Lei da Memoria Histórica presentado polo PSOE, modestamente entendo que o tema é moi importante e que sería interesante que no blog houbera debate ao respecto. Quero reflexionar publicamente sobre varias cuestións que de aprobarse como vai (sinceiramente quero creer que é posible a súa modificación) non deixaría de ser un erro histórico e un atendado á Historia e á democracia ¿ Parecevos lóxico que unha sociedade democrática teña que aturar, que despois de máis de 75 anos non se poidan publicar os nomes dos delatores, dos asasinos ou mesmamente dos que compuxeron os Tribunais militares?. ¿Parecevos lóxico que os que sofriron as represalias nas súas carnes, os familiares dos condenados, dos paseados, dos fusilados, non poidan saber os nomes de quen foron os seus verdugos?. ¿Parecevos lóxico que os investigadores nos poidan ter acceso a algun material que aínda hoxe -despois de máis de 75 anos- está clasificado como "materia reservada" e tampouco poidan publicar os datos dos bárbaros que interviron na masacre?. ¿Realmente se pode saber o que en verdade aconteceu, se se parte dunha Historia secuestrada, censurada?. ¿Parecevos lóxico que o Proxecto de Lei non poida contemplar as anulacións do Xuízos, cando as persoas que defenderon coa lexitimidade, a legalidade da República, sofriron as consecuencias dos golpistas?. Para unha maior comprensión do tema, existe un informe que trata moi ben a cuestión, chámase o "Informe Nizkor". Amentar que na Alemaña, os arquivos teñen as portas abertas para quen queira facer traballos sobre o nazismo e a Seguridade do Estado non se resinte diante da verdade histórica. Creo que temos dereito a saber, a coñecer sen ánimo de revanchismo ningún, para que tráxicos e amargos épisodios como estes non volvan dárse no vindeiro, pero tamén para que os mortos que aínda non están descansando na súa terra, o fagan en paz, e os seus familiares teñan un lugar donde depositar unhas frores e tamén unha morea de bágoas. Creo firmemente que é unha cuestión de dignidade humana.Sen máis fico atte.:
Asdo.: Xesús-María González Domínguez.
P.D.; Autorizo a súa publicación tal cal vai.
P.D1.: A carta de un desaparecido a un militante socialista, achegóume o amigo e compañeiro Xan Caneda.
39 comentarios:
Moitas veces os mártires crean mundos que os herois nin tansiquera son capaces de concebir. E na Miña Terra complirase a vontade dos mártires.
Castelao
Valencia, Xulio de 1.937
Manuel Álvarez Porto (36, fogonero, de O Grove, Pontevedra).
Víctimas da Guerra foron os que morreron nos dous bandos. Lembrar ós do bando perdedor é unha deuda histórica. Respectar ós que morreron polo bando gañador é de ben nacido. En lugar de pintar de vermello o monumento ós caidos habería que facer outro cós nomes de todos os fillos do Grove, independentemente do bando no que loitaron. Somos descendentes de todos eles. Incluso levamos o sangue de ambalas duas partes nas nosas veas. En vez de tomar revancha debemos honrar a todos. ¿Cántos temos un abó por cada bando? ¿Queremos máis a papá ou a mamá?
No monumento ós caidos faltan nomes pero os que están non sobran.
A ver si por unha vez somos capaces de respectarnos uns e outros. De pechar feridas e mirar para diante. De deixar enterrados os odios do pasado para sempre porque é o único xeito de que a Historia non se repita nunca máis.
O artigo que escrebe Xesús-María González Domínguez é incorrecto. Non hai arquivos restrinxidos en ningures. Calquer investigador ten acceso a calquer fonte documental referente á Guerra Civil simplemente con obter un carné de investigador (Cousa que, por outra banda, é obligatoria para manexar calquer base documental histórica independentemente do obxeto que trate). A proba disto é a cantidade de publicacións sobre a Guerra Civil e a represión posterior que se poden atopar nas librerías ou a cantidade de estudos e investigacións que se están a levar dende xa hai moitos anos nos departamentos de Historia Contemporánea das Facultades das Universidades de toda España. Por extensión, non hai ningunha prohibición de mencionar nomes de delatores (Cousa complicada porque a meirande parte deles quedaron no anonimato e non figuran en documento ningún), nin hai prohibición de mencíonar os nomes daqueles que formaron os Tribunáis Militares que dictaban as sentenzas de morte, porque esas sentenzas fixéronse públicas dende o primerio día. O problema de moitos que reivindican a Memoria Histórica é que todo ese proceso de investigación require de persoas especializadas no manexo de documentación sensible e con moito tempo e medios que adicarlle a dita investigación. E iso custa moitos cartos. Recuperar a memoria histórica non é tan sinxelo como publicar cousas de oidas, nin o testemuño, sin contrastar, das víctimas. Porque o rigor histórico e a veracidade dos datos ten que ser obxectivo. Unha víctima da represión dará sempre unha visión subxectiva de cómo vivíu aqueles días. Pero o mesmo pasaría con un falanxista que foi represaliado pola República en Madrid ou Barcelona. Os "paseos" de opositores non se deron só nun bando. Calquera que coñeza ben a Historia da Segunda República sabe o sanguinario papel que xogaron grupos como a CNT, FAI, CIT... que durante o tempo que durou a Guerra Civil fusilaron no seu bando a moita xente tan inocente como os que se "pasearon" no bando nacional.
Propóñovos un exercicio interesante: Buscade en Internet, na biblioteca, na librería... información sobre a represión que levou a cabo a República, sendo Azaña presidente (Creo lembrar) e antes de estalar a Guerra Civil, en Asturias. Mirade a quén lle encargaron solucionar a insurrección asturiana, e de qué xeito (A tiro limpo) os mesmos que pouco despóis defendían a "legalidade democrática" frente a Franco.
Para recuperar a memoria histórica hay que ter estómago porque saber toda a verdade podería acabar con moitos mitos. Só aqueles que sexan capaces de entender que nunha guerra como a nosa non foi todo blanco ou negro senón que houbo moitas tonalidades de gris poderán estar cerca da verdade. Só aqueles que estén dispostos a buscar unha verdade obxectiva.
http://es.wikipedia.org/wiki/Revoluci%C3%B3n_de_Asturias_de_1934
http://es.wikipedia.org/wiki/Revoluci%C3%B3n_de_1934
Benquerida/o amigo/a:
A verdade e que non quería entrar a debater cuestións que para min foron contrastables. É certo que nos arquivos hai materia reservada, ou alomenos iso foi o que a min me manifestou algunha funcionaria que traballa por exempro no Arquivo Xeral da Admón. do Estado que está en Alcalá de Henares, polo tanto eu non me invento nada. Outra cuestión distinta é que o organo administrativo que a clasificou mediante algunha petición, orden do Goberno, etc,... as poida desclasificar, ben polo decorrer do tempo legal ou por outras cuestións (que xa non afecta á Seguridade Nacional, etc...); por certo o que afirmo deu lugar a unha interpelación parlamentaria dun Deputado do BNG (Francisco Rodríguez Sánchez), e na resposta que dá o Goberno ven corroborar o que dixen.
Efectivamente pode haber investigadores que teñan por parte do persoal dos arquivos un pouco de soltura nas súas consultas, pero disto hai moitas cousiñas escritas a respecto das mil e unha aventuras que tiveron que facer para apañarse, incluso coas ameazas de ter que recorrer aos Tribunais ordinarios para acadar determinada información, enténdade Arquivos Militares.
En non sei se o anónimo comunicante coñece a fondo o Proxecto de Lei de Memoria Histórica presentado polo PSOE, o que afirmei é: "que de saír adiante o mesmo, nos iamos atopar co que con rotundidade afirmo". Xa sei cara/caro amigo que a día de hoxe aínda nos podemos mover nese ámbito, pero como afirmo con "materia reservada".
Non podo estar de acordo co que se afirma que a investigación neste tema require de personas especializadas, afortunadamente cáseque todo material que víu a luz pública non é de persoal especializado, senón de todas aquelas persoas que por unha especial sensibilidade, tamén é certo moita porque sofriron na súa familia algun episodio destas características, fixeron posible afondar no tema.
Hai moitos "especialistas" que o único que fan e publicitar o material que recolleron os afecionados, nin máis nin menos.
Claro que hai que adicarlle moito tempo a esta cuestión, se Vd. soupera o tempo que os compañeiros da Asociación da Memoria Histórica levan adicado a este tema -algúns media vida-, é para ser digno de todas louvanzas, por certo cos cartos dos seus petos.
Compañeira/compañeiro estamos -eu apostaria que seguro- de acordo en moitas cousas falando deste tema pero hai outras que efectivamente son obxectivas e cómpre de rigor afirmalo: En Galicia (á marxe dos episodios de O Ferrol e algunha outro tema puntual) NON HOUBO FRONTE DE GUERRA, pero sí se deu UNHA AUTÉNTICA GUERRA DE EXTERMINIO, estamos a falar de crimes de lesa humanidade,polo tanto podemos referírmonos a crimes planificados que non obedecían aos impulsos de grupos armados incontrolados, senón que o Exército golpista e as autoridades "competentes" participaron na represión organizándoa ou tolerándoa; polo tanto, crimes sometidos ao exame do Dereito Internacional, máxime cando ninguén en Galicia cometera delictos de sangue, a grande maioría o foi simplesmentes por pertencer (estar afiliado a algún partido político). Se se pensa que puidera pasar isto hoxe, acaso non diriamos que foi unta auténtica barbaride?. O Dereito Internacional é nídio ao respecto cando estamos a falar de crimes de lesa humanidade, que son actos inhumanos e persecucións cometidas de xeito masivo e sistemático contra da poboación civil e por tratarse de tales crimes son imprescriptibles. (Sinxelamente pregaría que lle botaran unha ollada ao Informe Nizkor sobre a immpugnidade dos crimes en España).
A Universidade, alomenos a do noso País, foi a grande promotora do esquecemento na investigación desta tema, agás honrosas excepcións no plano persoal. ¿E que acaso desde os primeiros anos da democracia (anos 80 por por un referente) temos marabillas de material publicado polos correspondientes Departamentos das Universidades de Galicia, potenciadas polo estamento oficial?. Sinto dicilo, de auténtica mágoa.
A/Ao outra/o compañeira/a, concordo e así o dixen que a fazaña ao momumento da "Fonte de Galo", denigra a quen o fixo, o que xa non podo compartir é a intolerancia manifesta de quen pode afirmar:"Respectar aos que morreron polo bando gañador é de ben nacido", parece ser que os outros non eran persoas, non tiñan familia, non tiñan fillos, tal afirmación é terrible. O respecto ten que ser sempre a toda persoa humana, independientemente do credo, relixión, cor política, etc, etc, etc (CE).
Coincido plenamente na afirmación do parágrafo último, so que para que haxa respecto ten que haber xustiza, ten que coñecerse o que en realidade pasou, caso contrario estariamos a botarlle terra enriba, pasando páxina como se non houbera pasado nada.
Grazas por permitirme expresarme e disentir doutras opinións. Desexar que o blog siga a manter un dos dereitos fundamentais dos que se gaba unha sociedade democrática (liberdade de expresión) pois desgrazadamente moitos xa coñecen o que acontece nunha sociedade totalitaria.
Decía Antón Rodríguez Casal, Catedrático de Prehistoria e Arqueoloxía na USC, que cando non estamos en condicións de facer unha prospección arqueolóxica con todalas garantías de obter toda a información que agocha un xacemento, o mellor que se pode facer é deixalo soterrado á espera de que cheguen os medios e as persoas axeitadas para estudalo. A terra conserva mellor os restos que cen vixiantes xurados. Moitos xacementos foron estragados irresponsablemente por aqueles etnografos do século XIX que se chamaban a si mesmos arqueólogos e que entendían a arqueoloxía coma un desenterrar obxectos para encher vitrinas nos museos e soster estrambóticas teorías do noso pasado, de xeito que si unha peza non lles encaixaba, simplemente desbotábase. Obviamente, descoñecían a datación por Carbono-14, Termoluminiscencia ou o Paleomagnetismo. Sirva eso para exculpalos dalgún xeito.
Sirva tamén para poñer enriba da mesa o tema de si a investigación histórica debe facerse por profesionáis ou por "estudosos e afeccionados" da materia. Por suposto que calquer afeccionado que, con unha certa formación, percure en arquivos atopará información de interese. As horas adicadas teñen 60 minutos para todos. Incluso para os que levan media vida investigando. A cuestión é si no momento de procesar esa información estamos todos capacitados. Estou seguro de que calquer rapaz novo, có bacharelato rematado, está en condicións de abordar un arquivo, facer unha escolma das materias interesantes e hasta de clasificar correctamente o material atopado. (Para iso só tiña que ler a Humberto Eco. E non me refiro a "O nome da rosa"). Eso chámase método de investigación. Traballo de campo. Non é nada do outro mundo. Só hai que ser un pouco racional, ordeado e teimudo. Con tempo e pacencia pode facelo calquera. Agora ben, o fin último de calquer investigación e chegar a conclusións, procesar toda a información, contrastala. Velaí dónde eu teño serias dúbidas sobre as capacidades do noso bacherel. Fáltalle formación. Sen os coñecementos axeitados pode cometer o erro, por exemplo, de non situar a información que tanto esforzo lle levou acadar nun contexto histórico correcto. Poida que descoñeza tamén a lexislación da época ou que esquecera aplicar criterios estadísticos, ou mesmamente demográficos. A investigación é sempre un proxecto multidisciplinar. Sin coñecementos de Historia, Xeografía, Demografía, Estadística, etc. é imposible chegar a resultados fiables. O noso bacherel dará sempre unha visión sesgada dos feitos que investiga. Seguira investigando "media vida" e seguirá a cometer o mesmo erro unha e outra vez. Hai unha tendencia moi común en todos os que algunha vez fixemos investigación. Esconder o descoñecemento detrás dos paradigmas (Eu chámolle prexuizos). Dar por certo axiomas que non nos molestamos en comprobar. (Por iso a Terra foi plana tanto tempo).
Tiven un profesor magnífico na facultade. Un día fíxonos unha reflexión moi boa sobre o estudo da Historia. Falando dos historiadores e dos periodistas, e tendo en conta que as dúas profesións teñen o comportamento humán como centro da sua disciplina, preguntounos: "¿Ten sentido a existencia dos historiadores á vista de todo o que escreben os periodistas? ¿Non pensades que están a escreber a Historia en directo? ¿Qué lle queda ó historiador por facer? ¿Qué vai a descubrir que non saira xa na prensa?". A resposta era moi sinxela. O historiador non pode facer nada que non sexa esperar. Esperar varias xeracións antes de escreber a Historia. Porque non se pode dar unha resposta obxectiva da Historia cando se é subxeito dela. Ser cohetáneo dos feitos históricos fainos ser subxectivos. Non se pode escreber Historia si se forma parte dela dalgún xeito. Só se pode ser cronista. Poñamos por exemplo a figura de Napoleón. Os cronistas da Francia imperial debuxaban a unha especie de Home-Deus, ó símbolo do explendor do novo estado francés. Mais cando foi deposto, as tornas cambiaron. Convertiuse nun ser sanguinario e despótico que levou a ruina a Francia. ¿Cal das duas visións do emperador é verdadeira? Pois as duas son verdadeiras e falsas ó mesmo tempo porque foron escritas coa man da subxectividade do momento. Non embargantes, un historiador calquera, hoxe, douscentos anos despóis é capaz de dar unha visión máis real e certa de Bonaparte que os mesmos que o coñeceron. Pode estudar as causas que o levaron a ser emperador de Francia e as consecuencias que tivo o seu mandato. Pode estudar a sua política de alianzas, o seu novedoso concepto de Estado (De feito é o pai do Estado moderno francés), a sua visión de Europa... Cousa que os seus cohetáneos non foron quen de albiscar.
Todo isto para soter a miña idea de que a Historia non se debe escreber cando se corre o risco de ser subxectivo. Pódese pero non se debe.
E que me sirva esto tamén para desbaratar a afirmación do señor González Domínguez cando dí "A Universidade, alomenos a do noso País, foi a grande promotora do esquecemento na investigación desta tema (...)" [Referido á represión franquista]. Permítame decirlle que unha das primeiras víctimas da represión foi a mesma Universidade. Moitos profesores foron represaliados por pretender exercer a liberdade de cátedra. Moitos morreron no exilio ou sufriron os cárceres franquistas. Moitos víronse privados de poder investigar ou ensinar con liberdade. Non sei si o Sr. González Domínguez pasou ou non pola Universidade para sabelo ou para lembralo, en cuio caso, quero recordarlle os días nos que os "grises" entraban "porra en la mano" no edificio da Universidade (Actual facultade de Xeografía e Historia da USC) perseguindo e aporreando sen compaixón a alumnos e profesores por defender xa non a liberdade de cátedra, senón a Liberdade con maiúsculas. As mesmas persoas que anos despóis exercen como profesores universitarios, funcionarios na administración e (¡Válgame el Cielo!) políticos que redactan a Lei de Memoria Histórica.
Podo asegurarlle ó Sr. González que hai xa moitos anos que a Memoria Histórica estase a recuperar, si é que algunha vez se perdeu, no Departamento de Historia Contemporánea da USC. E por extensión nos outros departamentos. Porque a Memoria Histórica non é só un listado de nomes de víctimas e verdugos como algúns políticos interesados nos queren facer ver. Por certo, a Historia non se recupera a base de Decreto Ley. Este tipo de Leis só sirven para fomentar a escritura dunhas crónicas partidistas (Quero pensar que non revanchistas) que non deixan satisfeito a ninguén (Dende o PP a IU, pasando por ERC) e que algún historiador terá que reinterpretar dentro de douscentos anos.
Primeiramente agradecer a lección de Historia da/do compañeiro bloqueira/o, aínda que discrepe dalgunha cousas. Ben é certo que a Universidade, mellor dito algúns membros da Universidade sofriron nas súas carnes as consecuencias da implantación do rexime (mesmamente o avó de Rajoy),e indirectamente a Universidade, pero máis bentodas aquelas persoas que indo a Universidade se viron privados dunha xeneración de mágnificos humanistas, científicos, etc,...; agora ben a partires dos anos 80 creo que a Universidade Galega (como Administración Pública, Organismo autónomo ou estamento oficial) tivo tempo de abondo para facer un traballo digno neste tema e sinxelamente non o fixo, máis ben foi allea á realidade.
Aproveito para pedir disculpas sinceiras á/ao compañeira/o da frase: "Respectar os que morreron polo bando gañador é de ben nacido", pois recoñezo que cometin unha imprudencia ao leer a frase fóra do contexto do que está. As présas non son boas, e os erros tampouco por iso cómpre unha rectificación. De verdade que o sinto.
De novo quero aseverar que na Universidade estanse a facer estudos rigurosos da etapa prebélica e do réxime represor franquista. De feito existe xa un amplísimo arquivo fonográfico de Historia Oral recollendo os testemuños de aqueles que o viviron en primeira persoa. Arquivo que está á disposición de todos aqueles que queiran ter acceso ás transcripcións. Doutra banda, existen tamén numerosos estudos, ensaios e publicacións sobre distintos aspectos do franquismo. Estudos que, por suposto, abordan as causas e os efectos do levantamento do 36. Dende o sindicalismo republicano galego e as suas responsabilidades ate a represeión non só de persoas senón tamén das institucións e órganos públicos. De feito pódese constatar que as ideoloxías revolucionarias no ámbito sindical urbano foron unha fonte constante de inestabilidade e conflicto social. E, ainda que con menos intensidade que en Cataluña, o papel desempeñado polos sindicatos anarquistas non era nin moito menos conciliador.
Pensar que de un día para outro, un sector da sociedade galega enferma do "síndrome del asesino en serie" e sae á rúa "a la caza del rojo" para pasealo con nocturnidade e alevosía, non é moi lóxico. Centos ou miles de galegos que non pertenecían ó estamento militar mancharon as mans de sangue. Por locura colectiva non sería. Recuperar a Memoria Histórica tamén abrangue a investigación sobre as causas que deron orixe a esa loucura que fixo que os veciños se matasen entre sí. Sábese que no medio das víctimas inocentes foron tamén algúns verdugos (En ambolos dous bandos por certo).
E quixera rematar con unha reflexión persoal. Sinceramente dígoche que no aspecto intelectual e emocional sinto unha fonda curiosidade por coñecer detalles da represión, coñecer nomes y poñerlles cara a uns e a outros. Motivos persoais sóbranme para iso. Agora ben, non sei o que vai pasar cando me cruce pola rua coa familia do home que matou ó meu abó. Saber toda a verdade só vai abrir vellas feridas, despertar odios que estaban esquecidos e facer que "las dos españas" sigan a existir, non a coexistir.
Non embargantes, tedes todo o meu respeto por moito que discrepe de vos.
Benqueridas/dos blogueiras/os:
Sinto moito que o tema derivara o outra temática que non é realmente a cuestión de fondo, cal é única e exclusivamente debater sobre o marco político-xurídico que vai supor -caso de que non se modifique- o Proxecto de Lei da Memoria Histórica presentado polo PSOE e aprobado en primeira instancia cos votos tamén de CIU e PNV, que ten agora que pasar a Comisión, se ben estos para votar a favor no 2007, xa anunciaron que van pedir modificacións ao respecto.
Amiga/amigo xa era hora de que agora a Universidade como tal, xa dixen que alguns membros dela a título persoal, xa fai moito tempo que están a traballar no tema o cal para eles é meritorio, pero a miña crítica á Universidade como estamento oficial -e de corporativismos sei moiton non só da Universidade-, sigo a mantela con toda a rotundidade. Sei que exercer a crítica coa Universidade ou con calquer outra Admón., é un auténtico enguedello, boto de menos escoitar voces desde a propia Universidade exercendo a autocrítica e critica sobre este tema -se as hai-, admito que publicamente non as vin.
No respecta ao de atoparse cos asasinos ou familiares destes, só compre amentar que do que fixeron os pais non somos culpables os fillos, e dos asasinos se un se atopa con algún, supoño que as mulleres e homes de ben -sen a existencia permanente do terror-, farían como a dona de Ricardo Chiquitin, calar e reprimir máis o que se leva gardado.
A Asociación pola Memoria Histórica de O Grove, ten miras moito máis lonxanas que o periodo 1936-1939, e seguintes ao golpe de Estado; hai outras etapas da vida deste povo que merecen ser investigadas, e por suposto de persoeiros grovenses que a nivel mundial foron coñecidos, que fixeron Historia, pero que na nosa vila son eternos descoñecidos. Entendemos que vai sendo hora tamén de recuperalos dignamente, cal é o caso de Xoan-Francisco González Millán, toda vez que a Comisión Pro Homenaxe está integrada na Comisión Pola Memoria Histórica. Aproveito pois que xa van aló 4 anos da súa morte e da súa Dona Esperanza Caneda Fernández para facer unha suxestión no que atinxe a súa persoa que se colgue no blog, non so o súa biografía, os seus méritos académicos ou os seus libros, senón tamén que a xente que o coñeceu poida opinar sobre a súa vida, figura e obra. Quero creer que algún día as Institucións -empurradas polos colectivos sociais-, lle adicarán un Día das Letras Galegas a súa ilustre persoa.
Desexo non dárlle máis voltas a este tema, perdonádeme porque non era esa a miña intención -a de monopolizar o tema-, nin siquera entrar na diatriba dialéctica coa compañeira/compañeiro blogueira/a a quen desde aquí saúdo nestas datas tan significativas.
Estou seguro de que xa os coñeces, pero bótalle unha ollada a este enlace:
http://www.blogoteca.com/memoriaguerracivil/index.php?contacto=1
Mira as titulacións dos investigadores e constata como detrás deles está, non só a Universidade, senón tamén a Administración. Ente, éste, que non pode impedir (ainda que sí promover) os estudos históricos porque a Universidade é autónoma e para iso se instauróu a liberdade de cátedra. Cada investigador ten liberdade de traballar ou ensinar o que lle pete sen terse que someter a ningún tipo de dictamen oficial do Rectorado ou do Decanato.
Máis nada. Unha aperta.
A historia so serve para que non repitamos os erros no futuro. Pinochet matou menos xente que os mortos habidos na represión posterior á Guerra civil. Non está xustificada a morte dunha soa persoa. Cando se di que hai que non convén reabrir as feridas hai que ter en conta quen é o ferido e, claro, tamén se lle pode preguntar se quere ou non esplicar quen foi o feridor.
Á/Ó compañeira/o que nos remite ó blog: blogoteca.com/memoriaguerracivil/index, etc... Ten moita razón Xesús-Mª. González Domínguez, eu tamén coincido con el en que A Universidade foi allea á realidade neste tema. Fun ó blog e atopéime que na presentación do proxecto éste SE CONSTITÚE NO ANO DA MEMORIA, que é o 2006, deixando aparte as persoas que forman parte do mesmo, e que merecen pola miña banda o meu máximo respecto e louvanza, a cuestión de que nos anos posteriores á morte do Dictador: finais dos 70, década do 80, década dos 90, comezos do 2000, os feitos desenvolvidos pola Universidade Galega sonche obxectivamente ben elocuentes e por suposto de contrastación indubidable.
Sobre o enlace anterior (http://www.blogoteca.com/memoriaguerracivil/index.php?contacto=1
).
Certamente que a presentación do proxecto é o ano 2006. Pero mirade por un lado as datas de nacemento dos investigadores (Maioritariamente anos 60) e os títulos e as datas das publicacións que teñen feito.
Estamos diante dunha xeración de académicos que ronda os cuarenta - cincuenta anos, comprometidos coa redacción histórica da Verdade (Así, con maiúsculas). Xente que, en algúns casos, coñezo e que me ofrecen todalas garantías de seriedade, obxectividade e compromiso. Persoas que non están movidas por intereses ideolóxicos partidistas senón por unha vocación investigadora fora de toda dúbida.
Pola miña parte, desisto xa de seguir a defender a este colectivo universitario que coñezo moi ben. Unha xente que tivo que enfrontarse a corenta anos en blanco en canto a investigación do réxime franquista. Unha xente que ten o mérito de ter empezado de cero (porque nada había).
Ó final haberá que baixar as orellas e deixar que a Historia oficial de este País o escreban os políticos (Non miro a ninguén) en función dos seus intereses e da sua ideoloxía. Franco escribeu a Historia dos gañadores da guerra. Parece que agora debería estarse a escreber a dos vencidos, pero moito me temo que acabará por ser a dos resentidos e a dos que buscan votos electoráis. Unha vez máis a verdade non sairá á luz. Porque se está a concebir a Historia como o enfrentamento dos bos e dos malos, do braco contra o negro. E iso nunca é así. Todo é gris.
Si se quere facer un homenaxe ás víctimas da represíón, que se faga. Con todolos honores. Eu apúntome. Pero non disfracedes unha lista de víctimas-verdugos có nome de Historia. Nin todos os vencedores foron asasiños nin todas as víctimas foron inocentes. Ou pensades que se houbese gañado a República non ía haber represión cos vencidos? Un réxime que estaba máis preto da Unión Soviética do infausto Stalin que de calquer país democrático occidental da época non ía ser indulxente coa outra media España. De feito, mentres existíu non o foi. (Lembrade os feitos de Paracuellos del Jarama). Asasinatos en masa houbo polos dous bandos, só que Franco tivo máis tempo para seguir matando.
É tremendo todo canto se está a escribir co tema da memoria histórica. Non é para menos cando elementos como Cesar Vidal ou Pio Moa escriben o que escriben e venden como churros. Só coñezo polo miudo o caso de Ogrobe. Pode alguen decirme a cantas persoas do "bando nacional" foron paseadas en Ogrobe?. E que non é acaso unha vergoña que tiveran que pasar 75 anos para que se poideran decir publicamente as cousas que se dixeron nos actos celebrados pola "Comision pola Memoria Historica" na praza de Arriba no vran deste ano que remata ?. Por que se fala sempre de revanchismo cando se queren dar a coñecer os mortos, asesiñados e represaliados no bando dos perdedores ( que non esquezamos era o governo lexitimo) e non se fala de revanchismo a actuación dos que nos mandaron durante 40 anos. Lembrade aquela frase que decia "os pobos que esquecen a sua historia, estan condenados a repetila".
Pretender misturar ó colectivo de persoas, aínda que proveñan do mundo universitario, que nas súas traxectorias personais, docentes, o que ti queiras, que eu tamén a grande maioría os coñezo, coñezo os seus traballo e mil historias máis, así como a súa valía, os seus traballos anteriores, e que me merecen os máis dos respectos non desvirtúa o que neste blog se di a xeito de reflexión sobre o papel xogado neste tema pola UNIVERSIDADE GALEGA ó longo da etapa preconstitucional (morte do Dictador) ata agora fai ben pouco. Por favor que nos se confundan "allos con Bojallos". E o digo no plano única i exclusivamente institucional.
Só cómpre que os que patatín-patatán (Cruzada mártir, Alzamiento contra la Conjura Rojo-Judeo Masónica, etc... sexan sinceiros e digan dunha vez por todas que o Golpe de Estado do ano 1936 contra dun Goberno lexítimo, legal e democrático como era o da República (saído a traveso da vontade popular dunha Eleccións) que estivo xustificado.
Aventurar o modo de represión (sistemática, xeneralizada, planificada) no canto de que o Goberno da República sofocara o Golpe de Estado é tanto como afirmar que a legalidade dun goberno democrático, polo menos na igualdade de plano formal, político e xurídico que unha Dictadura o cal é de por sí moi grave. O que xa parece un tanto de hipótese surrealista e a outra afirmación de que o Goberno da República ía a unha stalinización. Se así se constrúe a Historia aviados imos.
En Galicia só houbo un bando, houbo guerra, bueno desdígome, HOUBO GUERRA, HOUBO XENOCIDIO PLANIFICADO Ó MILIMETRO, ben é certo que non houbo frente bélico, polo tanto non habendo frente bélico como polo explicarse obxectivamente en favor dos golpistas?. Hai datos: Consellos de guerra sen acusacións fundamentadas, sen probas;paseados sacados dos cárceres con premeditación, nocturnidade e alevosía;paseados que non pasaron polos cárceres, xa que logo foron directamente masacrados nas cunetas, represaliados polo mero feito de ser mestres e mil denigrantes historias máis que esperamos que nun sistema democrático-constitucional se poidan coñecer.
Por certo eu tamén como Vde. defendo a ese colectivo que provén da Universidade, por todo o que fixo a nivel individual, e desexo coa axuda de todos polo que de seguro sairá.
De suceder, que a República non fora derrubada polo Golpe de Estado dos Militares, aqueles que precisamente xuraron e honraron fidelidade á mesma-, eu si podo afirmar sen temor ningún a errar que exclusivamente aos Golpistas se lle aplicarían as Leis Constitucionais(estamos a falar sen dúbidas ningunhas de LEGALIDADE e LEXITIMIDADE) e por suposto coas garantías que se recollían daquela na Constitución Española do ano 1931, que nálgúns aspectos son moito máis innovadores ca de 1978. Aplicación do principio de seguridade xurídica, do coñecemento de acusación formal, do dereito de defensa, do dereito a un xuízo xusto, etc..., que en Galicia, nos casos que xa sabemos foron violados cun exarcerbado irraciocinio irracional, xa non falo de ilegalidade e ilexitimidade, máis ben debería de falarse de CRIMES DE LESA HUMANIDADE (sí con MAIÚSCULAS!), como moi ben algunha persona afirmou neste foro.
Tamén e curioso que o goberno do réxime lexítimo, constitucional e democrático da 2ª República lle ordenase ó xeneral Francisco Franco Bahamonde no ano 1934 (Dous anos antes do alzamento) que aplastase o levantamento obrero asturiano cun saldo de varios miles de mortos e encarcelados sin xuizo nin presunción de inocencia outros varios centos.
Tamén é curioso que ningunha das nacións democráticas occidentáis movese nin un dedo para axudar ó réxime republicano español e lle pechasen as fronteiras ás axudas de terceiros paises. (De outro modo non se entende o das brigadas internacionáis a base de voluntarios idealistas).
Tamén é curioso que o único réxime do mundo que axudou (Dunha forma interesada) ó goberno lexítimo, constitucional republicano fose a Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas (Presididas todas elas "democráticamente" por un tal José Stalin).
Tamén é curioso que os exiliados que cruzaron a fronteira francesa acabaran, todos eles, en campos de concentración, sin dereitos de ningún tipo e vivindo da caridade dos franceses que facían donativos á Cruz Vermella.
Tamén é curioso que os asuntos de orden público na España republicana acabasen sendo cousa de grupos armados que predicaban a revolución obrera (Sindicatos anarquistas e comunistas: CIT, FAI...) que non rendían contas diante das autoridades cando sacaban "de paseo" a aqueles que se opuñan ó "novo estado democrático", sin propiedade privada, polo que loitaban.
Pero ese era o goberno lexítimo, constitucional e democrático. Así que supoño que os seus mortos son por Xustiza Democrática e os dos outros por Crimes de Lesa Humanidad.
Podría entrar a rebatir uno por uno los argumentos que se lanzan por el insigne bloguero con más y mejores razones que los desvirtuarían, "enredar" o "líar" la cuestión no es el mejor modo de llegar a conclusiones. Parece ser que todo vale, o pueder ser que el que hace mil comentarios pueda estar en contra de todo o de nada. Hoy ser de aquí y mañana ser de allá, que cuando esté con los del Madrid, por llevar la contraria sea del Barcelona, y que cuando esté con los del Barcelona sea de los del Madrid por fastidiar. No soy ni de unos ni de otros, soy sencillamente MÍO y de nadie más y por cierto APOLÍTICO. Quizás uno tendría que reflexionar sobre su vida personal y analizar (método analítico) si realmente se fue objetivo o si en pocas o muchaS ocasiones nos hemos comportado de forma ecuánime con los demás (familiares, esposos, esposas, hijos, vecinos, vecinas,..) Efectivamente la República tenía sus defectos, se cometieron injusticias, pero yo (como otros blogueros) no veo dos bandos en Galicia, no veo Frente de Guerra alguno, no veo muchas cosas de las Vd. hace afirmaciones tendenciosas con el objetivo de confundir y estar por encima del bien y del mal. Estos también hicieron de las suyas, parece ser que es la tónica que impregna todas y cada una de sus respuestas. Pues nada, siga afirmando que el régimen de Stalin era democrático, y otras lindezas por el estilo.
Sí, puedo poner encima de la mesa una cuestión que sin duda me llamó desde siempre la atención, si la Comunidad Internacional se hubiera posicionado activamente, pero ello también pasó -por omisión o pasividad-, en un primer momento en la Antigua Yugoslavia, permitiendo toda clase de atrocidades. También la Comunidad Internacional "permite" que ello pase en muchos sitios del mundo, pero a pesar de ello y de la escasa o nula coerción del Derecho Internacional, este define claramente los crímenes contra de lesa humanidad, crímenes de guerra, torturas y demás. Existe jurisprudencia de los Tribunales Internaciones, por lo tanto aquellos que quieran acudir a los Organos Jurisdiccionales competentes están EN SU DERECHO. Esa es la cuestión. Pretender confundir la cuestión de fondo ni es lógico ni razonable, menos en las personas que pasaron por la Universidad y estudiaron Historia. Por cierto supongo que sabrá que la producción de patata que había en la República en los años 30 no se alcanzó con el Régimen del Dictador Franco hasta mediados de los año 50?. Este juró fidelidad y lealtad a la República, como se le llama a su actuación, TRAICIÓN?, o quizás acaso fue un miembro activo de un MOVIMIENTO DE LIBERACIÓN NACIONAL, tal y como define la ONU a estos movimientos?
Pois podías entrar a rebatir un por un todos os puntos. Claro que antes tiñas que saber ler entre liñas (Cousa que está claro que non fixeches, por exemplo cando se menciona a Stalin como demócrata).
Por certo que estou de acordo contigo cando dis que hai xurisprudencia nos tribunais internacionais sobre crimes contra a Humanidade. Mágoa que esta xurisprudencia e a tipificación do crime como tal sexa posterior á 2ª Guerra Mundial. Moita de esa xurisprudencia da que falas naceu "ex profeso" para xulgar e condear ós nazis xenocidas. Non embargantes, nos xuizos de Nuremberg, igual que está a pasar con Sadam Hussein, nin houbo garantías legais para os acusados, nin lles temblou o pulso para condenalos a morte. (Curiosa xustiza esa que para defender a vida firma condenas de morte. Igual que fixeron os franquistas). É decir, voltando ó tema, que cando se cometeron os crimes (Que o son) non existía esa xurisprudencia da que falas no Dereito Internacional. Claro que se pode aplicar a lexislación con efecto retroactivo e condear tamén ós Reis Católicos polo xenocidio cometido contra o pobo xudeo. ¿Ou non?. Agora que, eu non vexo proveito ningún en xulgar o pasado 75 ou 475 anos despois si non se puido facer no momento dos crimes. Nen sequera houbo condea oficial no seo da comunidade internacional.
Interesante reflexión sobre a patata. ¿Sabe vostede que nin a Segunda República nin o réxime franquista posterior foron quen de igualar siquera a producción de millo do século XVIII?
Agora sí. Franco foi un Traidor. Sen dúbida. E amparados no seu réxime, un fato de asasinos actuaron con total impunidade. ¿Quén pode negar o evidente?. Eu o que digo é que en moitos ámbitos políticos e ideolóxicos tense moi mitificada a Segunda República. Fálase dela coma dun réximen idílico con unha Constitución moi progresista e un réxime de liberdades e dereitos moi desenvolvido. A realidade, por desgraza, non era así e moitos dos avances sociales prometidos quedaron en papel mollado. Dentro do mesmo réxime houbo moitos políticos e sindicalistas que tamén xuraron fidelidade á República e tamén a traizoaron.
Vai esta dirixida a ámbalas dúas persoas que están liadas nas cuestións secundarias, xa que logo a pregunta é a seguinte: ¿Democracia ou Dictadura?. Coido que a cuestión é ben sinxela, a pesar de que a Democracia, cos seus
defectos sempre e indiscutiblemente
será millor que a Dictadura. ¿Non sí?. Ben sei que non hai Democracia perfecta, todas teñen os seus pros e os seus contras e xusto é recoñecer que máis que a II República tivera defectos, penso que os defectos hai que achacárlle-los ós daquela gobernantes, independientemente que os dirixentes políticos (moitos deles), non estiveron a altura das circunstancias. No que atinxe ó conflicto social radicalizado por demais, puidera ter o seu alicerce nas condicións socio-laborais das clases traballadoras. A verdade é que non quixera entrar noutras cuestións que puideran ser interesantes, aínda que iso me alonxara da pregunta formulada.
Tamén é certo que algo existe da mitificación da II República, a min dáme a impresión que é para contrapoñela como Rexime á Dictadura, máxime cando ista sae da forza dos sables e baionetas. Eu pola miña banda podería comentar múltiples aspectos da nosa actual democracia, para min imperfecta (evidentemente non todo o pode abranguer), pero a súa imperfección xa naceu dunha transición pactada e non dunha ruptura. Nos estamentos oficiais (Exército, Xudicatura, Policía, etc...) seguiron os mesmos, realmente non houbo verdadeira democratización no Poder, nin siquera depuración daquelas "persoas" que gloriosamente se significaron (mortes por medio) na loita contra do "comunismo", en beneficio da "Democracia Orgánica", pois así se lle chamaba ó Rexime de Franco.
Eu non votei unha Constitución que impoñía un determinado rexime constitucional: "A Monarquía parlamentaria", a día de hoxe sigo sen entender o termo semántico amentado, pois para min a soberanía reside no pobo, exercida a traveso dos seus electos representantes. Unha Constitución verdadeiramente democrática, debería de permitir ós cidadáns decidir sobre a forma do rexime político que os vai gobernar. ¿Sería lóxico ou non?.
No que se cuestiona dos Tribunais de Nuremberg, por falta de garantías xurídicas, páreceme a min que é unha opinión un tanto arriscada por demais, non teño visto (quizais a partires de agora
, grazas a Vd.me interese polo tema) que recoñecidos e prestixiosos xuristas no plano internacional teñan siquera insinuado tal cousa. O que si podo afirmar que os Tribunales de Nuremberg,xulgaron tamén os crimes cometidos na "Noite dos Coitelos Longos", é dicir non só os crimes cometidos na II Guerra Mundial, senón támén os do 30 de xuño de 1934. Para rematar, no Código Penal vixente existe un artigo, que di que os crimes cometidos por xenocidio non prescriben.
Se todo o reflexionado en voz alta serve para algo, benvido sexa.
Feliz Ano para os que circulades polo mundo globalizado.
Coincido plenamente con la exposición argumentada por el último o última bloguero/a. Realmente la cuestión es si apostamos por una Democracia ou una Dictadura, y como quiero creer que las personas de bien apuestan por la Democracia como marco de convivencia, debemos condenar todos tipo de Dictaduras; con eso por delante quisiera emitir unha reflexión en voz alta. Si la Historia después de 75 años no puede hacer una valoración objetiva de lo acontecido, sinceramente es como para echarse a correr, otra cosa muy distinta es el pretendido Proyecto de Ley de la Memoria Histórica del PSOE, auténtico bodrio de censura, que ni siquira impide que la simbología del Régimen golpista del General Franco pueda estar presente donde los Ayuntamientos y otras Instituciones no acuerden lo contrario. ¿ Se imaginan Ustedes una estatua de Hitler en la Alemania actual?.
Penso que aquí ninguén está a defender a dictadura (Nin a de Franco nin ó réxime dictatorial como tal). A cuestión é que a Transición española, como tal, baseouse nun pacto entre todos (esquerdas e dereitas) para esquecer o pasado e crear un futuro que poidese integrar a todos. O mesmo Santiago Carrillo, no derradeiro congreso do PCE que se celebrou na clandestinidade xa en España, cando se sentou na mesa da presidencia o primeiro que fixo foi sacar do seu maletín a bandeira nacional (non a republicana) como símbolo do compromiso de renuncia á loita polo establecemento da República como modelo de Estado. O mesmo pódese decir dos que, daquela, herdaban o poder franquista, xa que podendo optar polo continuismo represor, camiñaron hacia a apertura política. Uns e outros chegaron a un entendemento, sacrificando ideales ou deixando o poder para facer un país no que puidesen vivir todos.
Agora, dende algúns ámbitos políticos, preténdese revisar todo aquel proceso e poida que cheguen a revertilo. Eu penso que é un erro porque estamos a abrir vellas feridas e porque non vexo un clamor popular na rua pedindo que se faga. Hai máis xente nun macrobotellón de fin de semana que nas manifestacións que piden o revisionismo histórico.
Poida que romper aquel pacto da Transición supoña dar un paso atrás. Débense revisar as sentenzas de morte dos Tribunais Militares sumarísimos, débense resarcir as víctimas da represión dalgún xeito, débense honrar os mortos. Pero hai que facelo con tacto, respeto e, dende logo, con ausencia total de directrices partidistas veñan do lado que veñan. A ver si agora honrar ós mortos vai servir para darlle votos a uns ou quitarllos ós outros, que é o que me está a parecer. Temos unha clase política que cando é incapaz de propoñer cousas para o futuro acaba por botar man do pasado. Despois de todo teñen que xustificarse dalgún xeito.
ó/á do macrobotellón. Creo que é un erro medir as cuestións polo que se move ou non se move na rúa. Que hoxe esteamos a reivindicar unha xornada laboral de 35 horas (sí xa sei que hai persoas que pola súa situación de inseguridade, opresión laboral teñen que facer máis de 40, aquelo de que o tomas ou o deixas, porque hai máis que van apuntarse se te o deixas). Quero dicir con isto que sempre hai mártires no camiño cara as reivindicacións sociais, e non precisamente colectivas. Nisto da xornada laboral (de 40 horas) houbo precursores mártires e como afirmo sempre o son a nivel individual. Creo que as cousas precisamente non teñen que darse en función do número, pois dese xeito sempre estaremos a antepoñer o cantos a toda clase de lóxica e razón. Por esa regla de tres un idioma será superior a outro en función do número de falantes e iso non é así no plano lingüístico. É xusto recoñecerlle a mocidade outros xeitos de diversión que en épocas anteriores non se daban, por moito que a algunhas persoas non lles gosten. Todo muda, o é que acaso antes estaban ben vistas as parellas convivindo sen casarse. Mesmamente non se daba, provomido polo estamentos sociais daquela (nacional-catolicismo) un rexeitamento social das mulleres que tiñan fillos de solteiras. Afortunadamente os contextos sociais mudan. Pero tamén é xusto recoñecerlle a isa mocidade a sensibilidade que amosan con determinadas cuestións: Prestige, vaga de lumes, guerra de Irak, e moitas outros temas ós que en realidade non lles son alleos.
Entendo que cadaquén pode facer renuncia dos sus principios, máis tamén comprendo perfectamente a todas aquelas persoas que non renunciando a eses principios loitan a diario por defendelos no contexto democrático no que se moven. Os sistemas políticos non son inmutables, a realidade social é o que os fai cambiar.
Afirmar que a transición foi un pacto de dereitas e esquerdas para esquecer o pasado, e un pelín forte, creo que demasiado forte. Recoméndolle leer o libro de Manuel Lueiro Rey: "Crónicas de una Transición Intransigente".
Estou na súa totalidade de acordo con Vostede no que fai relación a que no tema da Memoria Histórica, e coñezo parte do traballo que están a desenvolver as Asociacións que se constituíron para traballar e dar a coñecer uns datos obxectivos que están aí, agochados na súa meirande parte, dubido moito que as Asociación queiran cumprir o papel dos "Historiadores". As conclusións que se tiren a partires deses datos obxectivos as terá que tirar a sociedade no seu conxunto, por moito que non lles goste a alguns.
Sinto moito, pero un xa comeza a estar farto de escoitar os clásicos tópicos: "vellas feridas, non remexer máis, pasos cara atrás, e mil cousas máis que durante 40 anos estiveron metendo nos caletres da xente, a traveso da "Historia Oficial", dos libros que se hoxe lles damos unha relectura, aínda despois de moitos anos, sería factible que puideramos botarnos as mans a cabeza e dicir SI ISO FOI POSIBLE ou FOI UN PESADELO. Creo que xa abonda de tanta visión pantasmagórica, pero o que me chama profundamente a atención é que proveñan daqueles que se sinten "verdadeiros democrátas" ou que no seu interior profesan ser abandeirados de muitas causas, a xeito de "Avant la letter". Igual me chama a atención dos "Historiadores" que ignoran un fenómeno histórico digno de ser estudiado e que agora algúns non teñen máis remedio que recoñecer: O Reino Suevo de Galicia, tanto tempo esquecido nas Universidades do Meu País (Galicia), ou mesmamente a realidade acaída en Galicia, no período 1936-1939, que non dándose contienda bélica, se dera a barbarie irracional que se deu co Visto e Prace das Autoridades, incluso ata a finais dos anos 1950, non o esquezamos que o Bando de Guerra deixou de darse no ano 1948. Desde logo a Historia xulgara a aqueles que como di o Poeta non tomaron partido ata mancharse, e preferiron mirar a outro lado, tamén por suposto na etapa democrática. Prego arredas sinceiras pois do que quería falar con vos hoxe era (non quixera falar de bandos), falar da VÍCTIMAS INOCENTES, porque claro que as houbo, sendo istas aquelas que sofriron de calquer xeito nas súas carnes o froito dun feito que non debeu dárse NUNCA. Recoñecer que se deron situacións xeográficas do momento, e a moitos lles tocou loitar no sitio que non querían, ou aínda que querendo foron múltiples as circunstancias para non facelo polo métodos de represión existentes, por cuestións de salvalo pelexo, por múltiples e variadas razóns, incluso asasinadas por quen despois as puxeron nun monumento ós caídos. Era práctica cotián na "Zona Nacional", que detiveran os teus pais, irmáns, para que te presentaras diante das Autoridades se estabas fuxido, na outra zona, etc..., así como tamén que lle raparan a cabeza ós seus familiares, para escarnio social e para que se souberan quen non eran afectos al "Glorioso Movimiento Nacional", que se lle fixera tragar publicamente aceite de ricino, e outras mil marabillas das que alguns aínda dubidan que non foran planificadas.
Houbo víctimas, e só habería que facer un pequeno barrido para ver as capas sociais ás que maiormente afectou a barbarie, para decatármonos que a ideoloxía nas máis das veces non tivo nada que ver. Tocóulles estar aí pola situación que se deu, polo tanto FORON VÍCTIMAS, se ben non podo concordar CO USO QUE SE LLES DEU ÓS MORTOS, POLOS VERDADEIROS CULPABLES, POLOS VERDUGOS, QUE FORON AQUELES QUE SE SUBLEVARON CONTRA DO REXIME LEGALMENTE SAÍDO DAS ELECCIÓNS. Unha cousa son os mortos e outra cousa é a SIMBOLOXÍA FASCISTA, precisamente porque os verdugos foron os culpables desa situación, por desgraza a que deu lugar a que os mortos estiveran baixo terra.
Eu quixera reflexionar con vos ¿De non haber golpe de Estado houberan morto na contienda bélica tanta xente?. ¿ Teríase dado en Galicia tanta xenreira e rancor: mortos, fusilados, asasinados nas cunetas, sacados do cárceres coa connivencia dos seus carceleiros) para dárlle o matarile, represaliados (non nos esquezamos dos mestres), depurados dos seus traballos...?. ¿ De non dárse o que Castelao definíu com "Atila en Galicia", estariamos millor ou pior que hoxe?. Daquela os verdugos argumentaron para defender as súa teses que a situación social era irresistible, que se producían moitos mortos, que estabamos a piques da caír baixo o mesmo rexime que a Revolución Soviética, que España estaba sumida no horror, e un sinfín maís de cousas, por iso tiveron que facer a "Cruzada de Liberación", o "Glorioso Movimiento Nacional" para salvar á Patria del Marxismo, cousa parecida -gardando as distancias- ó acaído no pretendido Golpe de Estado do ano 1981, só que daquela era a desmembración da Patria, o Terrorismo, etc,..., cuestións istas que na actualidade se dan, se a iso lle sumamos o paro e a drogadicción, para alguns SALVAPATRIAS, como daquela as fins xustificaran os medios.
Houbo desde logo VÍCTIMAS, honremos ás VÍCTIMAS, saibamos quen foron os seus verdugos e auténticos culpables da situación que deu lugar a que houbera VÍCTIMAS.
Si a sociedade ten que delegar en visionarios "individuais" as súas reivindicacións... mal vamos.
Si o feito de que non sexa precisamente un clamor popular a recuperación da Memoria Histórica da o mesmo... mal vamos.
Si o número nunha democracia non vale de nada... mal vamos.
Si o número de persoas que falan un idioma dalle superioridade sobre outro... mal vamos (Cativa reflexión, por certo).
Si hai que recoñecer o botellón como unha forma de diversión a reivindicar para a mocidade porque está de moda e antes non se daba... mal vamos. (Ó parecer ahí sí que podemos botar man da aritmética).
Si para xustificar unha postura máis política que demandada socialmente hai que mesturar avances sindicais (obviando o papel decisivo que tiveron e teñen os sindicatos porque, ó parecer os logros conquírense por eses heróes individuais), volumen de poboación que fala unha lingua, etc... mal vamos. (Porque xa estamos a mezclar as churras coas merinas).
Si temos que aceptar que todolos mártires que loitaron por algo chegaron ó martirio por ter razón... calquera lle leva a contraria á Igrexa Católica e... mal vamos.
Si para entender o que foi a Transición española hai que ter como libro de cabeceira o de Lueiro Rey... mal vamos. (Cadaquén atopará a lectura que o deixe máis satisfeito. Por suposto. Afortunadamente existe unha ampla e moi variada literatura sobre o tema saida de tódolos ámbitos políticos e culturáis. E, paradóxicamente, hai un consenso tamén moi amplo en afirmar que a Transición foi o resultado dun pacto explícito na Constitución e implícito no compromiso ideolóxico dos máis importantes partidos e grupos sociáis da época en renunciar a reivindicacións extremas, a posturas intransixentes e, sobor de todo, a poñer en peligro o nacemento dun Estado de Dereito que permitise no futuro unha reconciliación nacional).
Doutra banda, tan tópica é a expresión "vellas feridas, non remexer máis, pasos cara atrás..." como falar dos "mártires da patria". Vouche contar algo que lle teño escoitado ó finado do meu abó máis dunha vez. Antes do estalido da Guerra Civil e de que aparecese Franco en escea. Durante a República xa había "paseados". De vez en cando aparecían mortos nas cunetas cun tiro na cabeza. Ese dato é comprobable. En moitas parroquias só hai que ver o Libro de Enterramentos e, con algo de sorte, o cura de turno describe a morte do suxeito na sua partida de enterro. Recuperemos tamén esa memoria dos mortos que non quixeron afiliarse a determinados sindicatos ou a determinado partido. A dos mortos que molestaban porque eran do outro partido e decantaban ó electorado nas eleccións. Investigade xaquelogo si algún dos paseados da dictadura (Non digo todos) con nome e apelidos estaba detrás de máis de unha morte durante a República. Investigade si no Grove hubo algún tipo de movemento radical durante a República. Investigade que tipo de actividades desenvolveron (Anticlericáis contrastables con destrucción de patrimonio monumental en cruceiros centenarios, por poñer un caso). Non me canso de decir que nada xustifica unha morte pero decir que uns foron verdugos e outros mártires da liberdade require, cando menos, algunha matización.
En canto a que os historiadores ignoran un fenómeno histórico como o do Reino Suevo de Galicia, quixera puntualizar unhas cousas. Certamente ninguén nega a sua existencia, só que de cara á Historia non ten a relevancia que pode ter, poñamos por caso, para unha ideoloxía política nacionalista necesitada de mitos nacionais. ¿Qué lexislación, xurisprudencia, usos e costumes perviviron ou deixaron pegada da "Corte" do Reino Suevo? ¿Supuxo o Reino Suevo algo máis que a dominación dos indíxenas por parte dunha élite foránea? ¿Qué extensión territorial real tivo o Reino Suevo? ¿Tiña o Reino Suevo unha base etnográfica homoxénea? ¿Ónde están as orixes do Reino Suevo?
Certamente o franquismo fixo dos Reis Católicos que remataron coa Reconquista a orixe de España (Claro exemplo de manipulación histórica). Non esquezamos que o franquismo tiña un compoñente moi forte de Nacionalismo (Nacional-Catolicismo, como ben menciona o blogeiro anterior). Todolos nacionalismos históricos, sexan da índole que sexan, precisan establecer un punto de orixen da Nación. E non dubidan en manipular a Historia si é preciso. Hoxe os nacionalistas galegos están ainda entretenidos nesa tarefa. Por certo, que esa moda estivo en auxe aló polo século XIX (A dos nacionalismos románticos, digo) e da cal somos herdeiros anacrónicos. Inda hai quen cree no mito de Breogán e dos celtas (Levámolo escrito no Hino Galego). Por certo, que o Nacionalsocialismo e o Fascismo italiano tamén teñen a mesma procedencia (Por moito que moleste) naquel romanticismo irracional. Non hai tanto que Arzallus reivindicaba a pureza da raza que propugnaba Sabino Arana a finais do Século XIX. Agora poida que haixa quen nos busque un antepasado común de orixe suevo.
En fin. Bendita democracia esta que me converte nun falso demócrata por disentir do que, polo visto, está a ser a corrente oficial do Réxime de San Caetano. Pensar que desenterrar mortos de hai 80 anos faime ser un salvapatrias. Crer que é mellor non "abrir vellas feridas" (Outra vez o dichoso tópico) condéname por cómplice daqueles crimes. Que me preocupe máis o desenrolo e o progreso da sociedade que van herdar os méus fillos que condenar a que me deixaron os meus pais seguro que me converte en fascista. ¿Ou non?
¿E non estaremos a cometer os mesmos erros pero con outros actores?
Eu tamén quero preguntar ós Historiadores: ¿ Acuñou moeda o Reino Suevo?. ¿ De onde proven o dereito consuetudinario da propiedade xermánica?. ¿Cómo é posible que visionarios, por por dous exemplos como Marx, Keynes e moitos máis, tiveran tanta impronta na sociedade, quizais por pura casualidade?. Sinto moito non poder entender o último comentario pois o que fixo o comentario anterior para nada fai afirmacións das que dubida o bloqueiro seguinte.
Falando de mitos, tamén para os Historiadores ¿ Cándo se constitúe ou se artella España como unidade no plano político?. ¿ Porque se empeña o nacionalismo español en afirmar que España como tal (non a denominación xeográfico-romana, xa o era na época dos anos catapún?.
Por certo se un vai ó diccionario o termo Nación di o que di. Non existe mito nin invento: Língua, Cultura, identidade propia e territorio. A existencia de pobos sen Estado está aí, non se pode negar. Chequia e Eslovaquia separaronse, antes eran familia. ¿Fóise un fillo ou os dous?. Estonia, Lituania e Letonia tamén. ¿Cal é o problema?. Quebec, goza dunha Constitución que lle permite exercer ó pobo o seu dereito de autodeterminación, ¿Cal é o problema?. A Constitución Española é superencorsetada neste aspecto, ríxida por demais, polo que se ve para algúns inmutable no tempo, mesmamente para ceder soberanía á Comunidade Europea nin siquera se modificou. Teremos que esperar a súa modificación, toda vez que ista naceu dun consenso -a pesar que non se lle permitíu ó pobo elexir a forma de goberno-, cando lles pete aos partidos maioritarios?, que é como afirmar NUNCA, claro que para iso se precisan as maiorías.
Sí. Acuñou moeda.
O dereito consuetudinario xermánico ten orixe (Obviamente) nos pobos xermánicos que invaden a Península e Galiza no século V aproveitando a debilidade do Imperio Romano. O eixo do reino suevo xira arredor da capital en Braga, agás breves reinados que estableceron as Cortes en Tui e Lugo. Os últimos vestixios do devandito dereito atópanse (xa moi adulterados) na figura do monte en man común. Polo demáis, non foron quen de superar o dereito romano implantado con anterioridade e que artellaba máis racionalmente a sociedade. De feito, os suevos aproveitaron a estructura administrativa romana para dominar o territorio.
Marx e Keynes foron teóricos. Herdeiros en gran medida dos socialismos utópicos do século XIX que soñaron con sociedades e sistemas de goberno ideales pero imposibles. Ningún deles foi quen de ver as súas teorías levadas á practica (Poida que pola imposibilidade de realizar a utopía). Sí que inspiraron a políticos e activistas como Lenin. Máis pragmático. Ou a Stalin, moitísimo máis pragmático ainda.
(1808-1814) España, como estado moderno nace nas Cortes de Cádiz(1810) e a sua constitución (1812 "La Pepa"), por un lado, e coa ocupación francesa, por outro. Ambolos dous gobernos recoñecen por primeira vez a Soberanía Popular como fonte da que emana o poder. Si ben José Bonaparte instaura, brevemente, un estado centralista pero ben artellado no plano administrativo. Por primeira vez hai unha administración racional e aparece a figura do exército nacional. O pobo en armas para defender a sua patria en vez de mercenarios e mesnadas dos nobles.
En 1814 a restauración borbónica retrasa temporalmente todo o proceso pero os alicerces do novo estado español xa están postos.
O nacionalismo español, coincido, teima en decir que a orixe de España como Estado remóntase ós Reis Católicos. Falso. O nacionalismo galego fai o mesmo có Reino Suevo de Galicia, con capital en Braga.
A definición de Nación máis comunmente aceptada non é a que da o Diccionario da Real Academia Española. Hai certo consenso en seguir a definición feita por Lenin (Pouco nacionalista, por certo) e en reinterpretala unha e outra vez según a ideoloxía de cadaquén.
Nunca até o de hoxe os pobos "peninsulares" dispuxeron de "autodeterminación". Que unhas élites se proclamasen amos e señores dos seus reinos, exercesen a sua xustiza arbitraria e tivesen certa independencia fronte ó veciño non é comparable a un Estado Moderno. Con certeza que dentro daquel Reino Suevo ideal había pobos sin nación. O pobo, a xente, non contaba e os reis e os señores herdaban súbditos igual que terras.
A Constitución española non debe estar tan encorsetada cando por primeira vez na Historia de España recoñeceu a existencia dunha pluralidade de pobos e culturas dentro to territorio español. Otorgou o dereito de autonomía administrativa que nos da moita máis capacidade de decidir por nos mesmos que á maioría dos europeos. Outra cousa é pretender a independencia total, como queren os nacionalistas. Para eles está claro que a Constitución quédase pequena. (Por certo, que non sabemos ainda qué tipo de Estado nos propoñen para despóis de tan agardada "liberdade". Nin tampouco qué grado de consenso nacional lle van a exixir á Nova Constitución Galega).
Doutra banda, a Constitución española non debe estar tan encorsetada na cesión da Soberanía cando o blogueiro (¿Ou bloqueiro?) anterior recoñece que non houbo problema en ceder o necesario para entrar na Comunidade Europea.
É falso afirmar que ó pobo non se lle permitiu elixir a forma de goberno. Houbo un Referendum nacional que aprobou por abrumadora maioría esta forma de goberno que hoxe temos.
Naturalmente que a Constitución ten que modificarse cando dita modificación sexa promovida polos partidos maioritarios. Esto é unha democracia. O goberno da maioría. A ver si tanto falar da Dictadura e agora resulta que van a voltar as minorías a decidir o futuro de todos... (Vaia. Mellor non sigo por ese lado que se vai anoxar alguén... e van decir que xa estou dando leccións de democracia...)
E por último... ¿En qué país do mundo se refrendan as constitucións cada 15 anos para que sexan aprobadas polas novas xeracións?
Levamos debatindo neste blog dende hai días. Quedamos dacordo que a dictadura é indeseable. Que o mellor réximen coñecido é a Democracia. E agora resulta que tampouco. Que hai que facer a Democracia á medida das minorías. Iso sona a involución, a tomar o poder como sexa. Sona a "temos que gobernar nos porque a maioría da xente está alienada con tanta televisión e tanto reality show".
Apártate que me tiznas. Le dijo la sartén al cazo.
Saudiños e boa entrada de ano...
Compañeiros/compañeiras blogueiros/as, sinto non ter tanto tempo como os/as que escriben as longas e a súa vez sinxelas filípicas inconexas, desviando o barco do seu derroteiro. Afirmar que o pobo elixíu a forma de goberno e tanto como afirmar que puidemos votar outra forma da que realmente resultou elixida. Quen non se acorda da famosa pregunta da OTAN?. En verdade en verdade vos digo que nunca entenderei ós Historiadores. Por outra banda afirmar que a Constitución Española non é unha Constitución encorsetada ou superríxida (tal e como así afirman famosos constitucionalistas), só ten que pasar a proba do algodón (¿de cánta maioría estamos a falar para modificala?. Véxase o seu artigo correspondiente e veremos se é tan doado como se afirma.
Segundo como vaia a democracia para algúns, téntase trocar as reglas de xogo, cuestión electoral: suba da porcentaxe para eliminar (laminar) ás minorías. Agora están a teimar -despois de tanto defender o contrario-, que a elección dos Alcaldes sexa a unha segunda volta ou ó partido máis votado. ¿ Porque non democracia directa: Que a persona máis votada sexa Alcalde?.
Porque non eliminar do Sistema Electoral a Ley ou Sistema D´Hondt (representación proporcional á media máis alta)?.
Obrigado por todo e por todos/s.
Góstame ler como empezas sempre os teus discursos (Os meus xa sei que son filípicas, pero como son Historiador e non son político...) dirixíndote ós compañeiros e compañeiras blogueiros ("bloqueiros"). Calquera diría que xa estás en campaña electoral. Tes ese tono de superioridade de quen se cree na posesión da Verdade. (Obligado nun político). Desprezas as sinxelas filípicas inconexas dos que pensan diferente a ti. (Vamos, que ahí casi fixeches a "Crítica da razón pura" para desacreditarme). E hasta lamentas non dispor de tanto tempo coma min para escreber aquí porque eres un home moi atarefado buscando o ben do teu pobo, mentres que eu, na miña vagancia e desafogo, non teño outra cousa mellor que facer que levarche a contra.
Non sei si ó longo de todo o que levas escrito aquí o que che molesta son os historiadores ou que, alomenos un deles, esté a argumentar e expresar (obxectiva e subexctivamente) unha opinión distinta da tua. É alucinante ver a idea que che quedou da Universidade, dos académicos, e da Historia en sí mesma. Cando algo non se pode manipular facilmente resulta que molesta. En vez de argumentar e rebatir, o teu discurso sempre remata por desacreditar e sacar algún dos dez mandamentos do catecismo nacionalista contra o que non se pode opinar porque é herexía.
Menos mal que nos estás a iluminar. Agora xa sabemos que os políticos (Esa clase á que dis pertencer) enganáronnos cando fixeron o Referendum para a Reforma Política do ano 76, no que se nos preguntaba si queríamos derogar o réxime franquista. Dixemos que sí maioritariamente. (Porque si lle houbese que facer caso ás minorías... non sei).
Volvéronnos a enganar cando se nos convocou ás Eleccións a Cortes Constituintes no ano 1977 para que escollésemos democráticamente os representantes que se habían de encargar de redactar a Constitución na que se ía establecer a forma de goberno do Estado. (Según tí imposta. Eu penso que imposta pola maioría dos ciudadanos, como ten que ser nunha democracia).
Aquelas Cortes que redactaron a Constitución volvéronnos enganar unha vez máis no ano 78 cando nos convocaron de novo a Referendum preguntándonos si queríamos esa Constitución ou non.
¿Pero quén engana a quén meu home? O pobo, non só elixíu a forma de goberno senón que, previamente, escolleu a aqueles que tiñan que idear esa forma. Dende logo non creo que ti, que evidentemente formas parte dun partido minoritario, fiques moi ledo de que as maiorías gobernen. Pero, meu rei, eso é Democracia. E podemos debater sobre a Lei Electoral, o sistema de reconto de votos ou a democracia directa todo canto queiras (Que si teñen pros, tamén teñen contras). Pero a diferencia entre un "historiador" coma min e un "político" coma ti é que eu digo o que penso e ti dis o que lle convén mellor ó teu partido. Que eu non preciso dos votos. E como vos, polo de hoxe, ainda sodes minoría, non aceptades as reglas do xogo.
¡Ostia! ¡Qué descubrimento!: ¿E logo un licenciado en historia é un historiador?. Creo que non. Un historiador é algo máis e dame a impresión que polo ton das intervencións do anterior, a palabra "historiador" coa que se autodenomina, caelle algo grande.
Compañeiro/a blogueiro/a:
Para ser "Historiador", aventuras moito, ou máis ben soltas hipóteses que deixas caír. Podes leer entreliñas o que che apeteza e podes dicir ou afirmar a última palabra a pesar de non ser o reo, nin o condenado, por moito que queiras inmolarte como tal a modo de automarxinación, a pesar de que tentes botarlle a culpa ós demais por "disentir" ou "discrepar".
No que afirmas do político estás TOTALMENTE ERRADO, NIN TAMPOUCO SON PROFESOR, polo tanto mal podo ideoloxizar ós meus supostos alumnos. Como xa vexo que toquei a túa fibra sensible a antes de que as cousas deriven, como derivaron a outras cuestións que non son propiamente as que se pretenderon neste tema, despídome por sempre e para sempre e prométoche (xuróche) que non eu abrir este foro. Así como tamén prometo que non che me ei meter coa nosa Universidade, nin de agora en diante cos "Historiadores" que fan historia. De agora en diante prometo adicarme só ós funcionarios.
De historiador catalógame o amigo do bloque coa sua fina ironía. Eu só lle sigo a corrente.
Dende logo que non o é quen manipula e utiliza a Historia con fins púramente políticos escrebendo soflamas incendiarias sin contido algún e que non atura unha mínima crítica. Non embargantes facedes afirmacións rotundas que hai que tomar por certas mentres que as miñas son "hipóteses" (Ainda que estean máis que contrastadas). En todo este debate non aportas nin unha soa afirmación obxectiva histórica senón interpretacións parciáis de feitos históricos que modelas á tua vontade.
Poida que non sexas a persoa que eu penso (políticamente falando) pero o teu pensamento ven da banda do nacionalismo radical que non recoñece o sistema que temos como lexítimo. Por eso desvirtúas a Constitución que temos (E que maioritariamente foi apoiada nas furnas galegas). Por eso che molestan tanto as maiorías. (Como en outros tempos lle molestaron a outros). Cadaquén que saque as súas conclusións.
Se este é un foro no que todos podemos expresarnos con liberdade, non sei qué é o que che molesta. Deberías estar ledo de poder debater e intercambiar ideas. Agás que só aceptes o pensamento monolítico ("monoblock") dos que pensan coma ti. En tal caso, non sei que futuro estás a propoñernos os que temos outra ideoloxía. Eu só che direi que un traballador galego ten moito máis en común con un traballador checo ou alemán que con un patrón galego. Por moito que os queiras poñer baixo a misma bandeira, un sempre estará arriba e o outro sempre estará debaixo. Os verdadeiros mártires que tanto reivindicades agora non morreron por unha bandeira. Morreron por tomar conciencia do sitio que ocupaban na sociedade da época. A partires de ahí podemos empezar a recuperar a memoria sin distorsionala.
Os que morreron teñen o dereito. Recobremos a memoria historica.
Os que morreron durante a República tamén
ADIANTE CA MEMORIA HISTORICA
Para o compañeiro das 10.51 A.M.:
Tes cancha abondo para te estarricar na nova do peche da web de Ramón Garrido e dar as túas hipóteses-oponións ben constratadas.
Yo también coincido en su totalidad con las afirmaciones de que lo que se pretende con el Proyecto de Ley de la Memoria Histórica emprendido por el PSOE, creo que en el fondo de común acuerdo con el PP, por cierto también estuvieron de acuerdo en súa día para reformar la Ley de la Prisión Preventiva cuando les vieron las orejas al lobo y empezaron a entrar: Barrionuevo, Vera, Mario Conde... Está claro que este proyecto es la continuación histórica de la Ley de Punto Final del año 1997.
Para o brother das 7.58 PM.
A Lei é a de 1977.
Publicar un comentario